بنا بر اعتقادِ شیعه، ضرورتِ اطاعت از حکمِ قرآنِ صامت، هیچ تفاوتی با حکمِ قطعیِ قرآنِ ناطق ندارد. این سخن بدین معناست که همۀ دستورهای امامِ معصوم، همانندِ اوامرِ قرآنِ کریم، لازم الاطاعه است. همان شریعتِ مقدّسی که دستورِ تکریمِ قبورِ اهلِ بیت عصمت و طهارت، علیهم السلام، را میدهد، در بابِ ضرورتِ پاسداری از سلامتِ تن، توصیه ها و سفارشهای اکیدی دارد؛ برای مثال، حضرت سیدالشهدا، علیه الصلوه و السلام، میفرماید:
بادِروا بِصِحَّةِ الأجسامِ فی مُدَّةِ الأعمارِ.(1)
در مدّت عمر، در حفظ سلامت تن بکوشید.
در بابِ قدر و منزلتِ عقل نیز، آیات و روایات، آنقدر زیاد است که نادیده گرفتنِ آنها، علماً و عملاً امکان ناپذیر است. متاسفانه عده ای از مقدس مآبان در جریانِ شیوعِ ویروس کرونا، با اتّکا به جمود بر ظواهر و با تحقیرِ عقل، و با رفتارهای نابه هنجار از قبیلِ لیسیدنِ در و دیوار حرم مطهر، دهانِ معاندان و بدخواهانِ دین را به طعن و ملامت گشوده اند. آیا این عمل از منظر عقل و طبع سلیم، خوشایند است؟ آیا ادبِ تشیّع، به شیعۀ علی و اولاد طاهرین او، علیهم صلوات الله، این اجازه را میدهد که در حضور امام معصوم، نستجیر بالله، زبان را از دهان بیرون آورده و اقدام به لیسیدنِ دست و پای ولیِ خدا کند؟ آیا این عمل در عرفِ متشرّعه، خلاف عقل و معارض ادب محسوب نمیشود؟ در حالی که به فرمودۀ جناب خاتم انبیاء، علیه و علی آله آلاف التحیه و الثناء، کسى که عقل ندارد، دین ندارد:
لا دینَ لِمَنْ لا عَقْلَ لَهُ(2)
امروزه خطر کسانی که برای عقل، حجّیتی قایل نیستند، از خطر کسانی که خواهان ضربه زدن به دین و مذهبند، بیشتر است. گویی آقایان ایستاده اند تا با فریاد وااسلاماه از هر کاهی کوهی بسازند. از دید اینگونه افراد، حرم مطهر امام معصوم، با ورود ویروس کرونا نامطهر میشود! حرفشان این است که بستن در حرم، بی حرمتی به حرم است؛ ویروس، اجازۀ ورود به حرم را ندارد!!! با این استدلال ضعیف، اگر علوم آزمایشگاهی بر در و دیوار حرم، وجود ویروسی از نوع کرونا را اثبات کند، طهارت حرم، زایل میشود!!! در حالی که طهارت و پاکی حرم، در وهلۀ اوّل نوعی طهارت معنوی و باطنی است. اگرچه به لحاظ ظاهری نیز، اطهریت آن به قوّت خود باقی است. همانطور که زهر معاویه در بدن مبارک امام مجتبی، علیه السلام، هیچ خدشه ای به قداست سبط اکبر پیامبر، وارد نکرد. آقایان باید بپذیرند که هیچ ویروس کم خطر یا پرخطری، طهارت حرم را زیر سوال نمیبرد، اما ممکن است سلامت عده ای را به خطر بیندازد.
در واقع آن چیزی که با طهارت و عقلانیتِ شیعی تعارض دارد، عملکرد خطا و فعلِ نابجای همین دسته از افرادی است که با همه چیزدان پنداشتنِ خود، مادام بر طبل جدایی دین و ایمان از عقل و علم میکوبند! جوانِ دانشگاهی حوزه نرفتۀ کلام نخواندۀ ما هم شاید حق دارد که کلیت اسلام را در افعال و اعمال اینچنینی خلاصه کند و به این نتیجه برسد که دینی که با عقل و علم میجنگد، به درد تبعیت نمیخورَد!
1. بحار الانوار، ج75، ص120
2. تحف العقول، ص54
ح.ش.مهرآیین
۱۰ اسفند ۱۳۹۸
درباره این سایت